Het was leuk, de BOS-uitzending over (on)gezondheid van meditatie. Het item over brakke benen en Japanse training zit aan het begin van de uitzending. Ik mocht 2 keer wat zeggen, dus niet al na de eerste keer wegklikken… Nogmaals veel luisterplezier gewenst.
Nou heb ik sinds vandaag nog een blog, op WordPress. Is iets experimenteler dan dit, meer voor m’n eigen gedachtebepaling, dus geen mooi afgerond verhaal voor u. Maar mocht je willen meegenieten of zelfs meedenken, zie www.ronsinnige.wordpress.com. Weet niet niet hoe dat nu verder moet, twee blogs… Ik heb overwogen om er een werkzoekblog van te maken, - ik zoek nog steeds werk, dus als je wat weet, zie LinkedIn, communicatie en teksten is mijn richting - maar onverhoopt ging het toch weer over zen. Misschien heb je daar een baan in? Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en dat gaat natuurlijk des te makkelijker met die bloedverdunners.
En André niet vergeten, ik had beloofd iets meer te vertellen over zijn lezing aan de VU over Dogen’s Genjokoan. Het was erg interessant en gaf me veel inzicht in de achtergronden van wat Dogen schrijft. Dat zijn dingen die je zonder die kennis niet zomaar verzint, en dan blijft zo’n tekst toch een stuk obscuurder. Ik was mateloos enthousiast over de hele lezing en noem graag twee dingen die me in het bijzonder inspireerden. Die gaan nog niet eens over de Genjokoan-tekst zelf. Ten eerste en nooit geweten: er bestaan in het Japans drie karakters die alledrie kunnen worden uitgesproken als ‘satori’ (ontwaken). Die drie karakters geven in zekere zin ook drie aspecten aan van satori, dus er ontstaat een grotere nuance en breedte aan het begrip. Ten eerste is er het karakter ‘go’ (helderheid), ten tweede ‘kaku’ (wakker worden) en ten derde ‘sho’ (realisatie, confirmatie). Dus satori is: helderheid, ontwaken én belichamen. Mooi. Is toch heel wat anders dan een bliksemschicht van verlichting.
Waar ik ook heel blij om ben, is dat de latente knoop die ik voelde over de eerste zinnen van de Hsin Hsin Ming is ontward. Daar staat:
‘The Great Way is not difficult for those who have no preferences. When love and hate are both absent everything becomes clear and undisguised. Make the smallest distinction, however, and heaven and earth are set infinitely apart.’
En ik maar streven naar geen voorkeuren. En ik dacht al, of ik ben gek, of er is iets met die tekst niet helemaal lekker. Er is natuurlijk een boek te schrijven over alleen al die drie zinnetjes, maar vooralsnog is het mooiste wat ik erover gehoord heb André’s toelichting: ‘Er staat niet dat je geen voorkeuren moet hebben, er staat dat de weg niet moeilijk is voor degenen die geen voorkeuren hebben. Ons hele leven bestaat uit voorkeur en afkeer. Het bestaat helemaal niet zonder!’
Zo’n commentaar vind ik onversneden genieten, en dat heeft toch echt mijn voorkeur. Het is ultieme schoonheid en kracht, volledige overgave aan het volle leven. Of heb je een voorkeur voor geen voorkeur?
Nou heb ik sinds vandaag nog een blog, op WordPress. Is iets experimenteler dan dit, meer voor m’n eigen gedachtebepaling, dus geen mooi afgerond verhaal voor u. Maar mocht je willen meegenieten of zelfs meedenken, zie www.ronsinnige.wordpress.com. Weet niet niet hoe dat nu verder moet, twee blogs… Ik heb overwogen om er een werkzoekblog van te maken, - ik zoek nog steeds werk, dus als je wat weet, zie LinkedIn, communicatie en teksten is mijn richting - maar onverhoopt ging het toch weer over zen. Misschien heb je daar een baan in? Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en dat gaat natuurlijk des te makkelijker met die bloedverdunners.
En André niet vergeten, ik had beloofd iets meer te vertellen over zijn lezing aan de VU over Dogen’s Genjokoan. Het was erg interessant en gaf me veel inzicht in de achtergronden van wat Dogen schrijft. Dat zijn dingen die je zonder die kennis niet zomaar verzint, en dan blijft zo’n tekst toch een stuk obscuurder. Ik was mateloos enthousiast over de hele lezing en noem graag twee dingen die me in het bijzonder inspireerden. Die gaan nog niet eens over de Genjokoan-tekst zelf. Ten eerste en nooit geweten: er bestaan in het Japans drie karakters die alledrie kunnen worden uitgesproken als ‘satori’ (ontwaken). Die drie karakters geven in zekere zin ook drie aspecten aan van satori, dus er ontstaat een grotere nuance en breedte aan het begrip. Ten eerste is er het karakter ‘go’ (helderheid), ten tweede ‘kaku’ (wakker worden) en ten derde ‘sho’ (realisatie, confirmatie). Dus satori is: helderheid, ontwaken én belichamen. Mooi. Is toch heel wat anders dan een bliksemschicht van verlichting.
Waar ik ook heel blij om ben, is dat de latente knoop die ik voelde over de eerste zinnen van de Hsin Hsin Ming is ontward. Daar staat:
‘The Great Way is not difficult for those who have no preferences. When love and hate are both absent everything becomes clear and undisguised. Make the smallest distinction, however, and heaven and earth are set infinitely apart.’
En ik maar streven naar geen voorkeuren. En ik dacht al, of ik ben gek, of er is iets met die tekst niet helemaal lekker. Er is natuurlijk een boek te schrijven over alleen al die drie zinnetjes, maar vooralsnog is het mooiste wat ik erover gehoord heb André’s toelichting: ‘Er staat niet dat je geen voorkeuren moet hebben, er staat dat de weg niet moeilijk is voor degenen die geen voorkeuren hebben. Ons hele leven bestaat uit voorkeur en afkeer. Het bestaat helemaal niet zonder!’
Zo’n commentaar vind ik onversneden genieten, en dat heeft toch echt mijn voorkeur. Het is ultieme schoonheid en kracht, volledige overgave aan het volle leven. Of heb je een voorkeur voor geen voorkeur?
RSS Feed
