Ik lees in het boek ‘Als de Boeddha zou daten’ van Charlotte Kasl. Ik beken het maar. Daarmee trotseer ik het risico dat dit het eerste is dat een potentiële volgende werkgever (ik ben op zoek naar een goeie baan) over me leest als hij me googled. Liefde is mijn achilleshiel, hoewel ik nu toch meen een belangrijke barrière te hebben doorbroken. Er staan behartenswaardige dingen in het boek. Dingen ook waar niemand veel bezwaar tegen kan maken, zoals ‘Wanneer we ons van onze eisen bewust worden en er minder op staan dat dingen zo zijn als we graag willen dat ze zijn, voelen we ons steeds vrediger en steeds meer in contact met ons mededogen en onze tederheid.’
Ongetwijfeld. Maar de hamvraag is natuurlijk hoe. Dit citaat is wat mij betreft veel te conceptueel. En zo zijn er veel meer. Ook bijvoorbeeld over de aard van het boeddhisme en wat dies meer zij. Als ik iets lees wat waarachtig is voel ik vuur. Dat is zeldzaam bij dit boek. Maar misschien komt het nog.
Ik leer vooral uit concreet handelen, ervaren, feedback krijgen en een eventueel daaruit voortvloeiend persoonlijk en onoverdraagbaar inzicht. Een soort heldere ontdekking die vanaf dat moment een onderdeel gaat uitmaken van wie ik ben. In het kader van het ontstaan en de onmetelijkheid van het heelal ongetwijfeld volkomen irrelevant, maar ik voel me wel weer wat vrijer en oprechter en dat is ook wat waard. Ook voor de mensen die het met mij moeten uithouden.
Terug naar Kasl. Waarom worden dit soort boeken geschreven? Het is niet moeilijk om tot de ontdekking te komen dat woorden, zinnen, taal, papier en boeken in veel gevallen volkomen inadequate middelen zijn om inzicht over te dragen, om te komen tot fundamentele ontdekkingen over jezelf en de manier waarop je met de werkelijkheid omgaat. Het blijft steken in ‘doe dit, dan gebeurt dat’. Het hoe ontbreekt. Dat is namelijk uitermate subtiel, situationeel en individueel. Je kunt dingen maar op één moment effectief integreren, namelijk als je er aan toe bent. Een intens verlangen om uit je eigen gevangenschap te breken, een innerlijke gedrevenheid en dan het goede woord op het goede moment. Leven in plaats van lezen.
Die innerlijke gedrevenheid speelt ook een belangrijke rol in zen. Daarom werkt het niet om te bedenken dat iedereen al Boeddha is vanaf het begin der tijden (zie vorige blogpost). Als je niet totaal gedreven bent om je eigen ware natuur te realiseren kun je het wel vergeten. Als je zit in de overtuiging dat je daarmee je boeddhanatuur tot uitdrukking brengt zit je niet echt. Vuur en intens verlangen, dat zijn de echte grondstoffen van zenbeoefening. Hakuin waarschuwt al op onnavolgbare wijze tegen allerlei leraren die de fine fleur van de zennatie hun gedrevenheid ontnemen door te zeggen dat alles inherent perfect is precies zoals het is. De kracht van het nu is juist het allesverzengende vuur van verlangen, verlangen tot bevrijding.
Ongetwijfeld. Maar de hamvraag is natuurlijk hoe. Dit citaat is wat mij betreft veel te conceptueel. En zo zijn er veel meer. Ook bijvoorbeeld over de aard van het boeddhisme en wat dies meer zij. Als ik iets lees wat waarachtig is voel ik vuur. Dat is zeldzaam bij dit boek. Maar misschien komt het nog.
Ik leer vooral uit concreet handelen, ervaren, feedback krijgen en een eventueel daaruit voortvloeiend persoonlijk en onoverdraagbaar inzicht. Een soort heldere ontdekking die vanaf dat moment een onderdeel gaat uitmaken van wie ik ben. In het kader van het ontstaan en de onmetelijkheid van het heelal ongetwijfeld volkomen irrelevant, maar ik voel me wel weer wat vrijer en oprechter en dat is ook wat waard. Ook voor de mensen die het met mij moeten uithouden.
Terug naar Kasl. Waarom worden dit soort boeken geschreven? Het is niet moeilijk om tot de ontdekking te komen dat woorden, zinnen, taal, papier en boeken in veel gevallen volkomen inadequate middelen zijn om inzicht over te dragen, om te komen tot fundamentele ontdekkingen over jezelf en de manier waarop je met de werkelijkheid omgaat. Het blijft steken in ‘doe dit, dan gebeurt dat’. Het hoe ontbreekt. Dat is namelijk uitermate subtiel, situationeel en individueel. Je kunt dingen maar op één moment effectief integreren, namelijk als je er aan toe bent. Een intens verlangen om uit je eigen gevangenschap te breken, een innerlijke gedrevenheid en dan het goede woord op het goede moment. Leven in plaats van lezen.
Die innerlijke gedrevenheid speelt ook een belangrijke rol in zen. Daarom werkt het niet om te bedenken dat iedereen al Boeddha is vanaf het begin der tijden (zie vorige blogpost). Als je niet totaal gedreven bent om je eigen ware natuur te realiseren kun je het wel vergeten. Als je zit in de overtuiging dat je daarmee je boeddhanatuur tot uitdrukking brengt zit je niet echt. Vuur en intens verlangen, dat zijn de echte grondstoffen van zenbeoefening. Hakuin waarschuwt al op onnavolgbare wijze tegen allerlei leraren die de fine fleur van de zennatie hun gedrevenheid ontnemen door te zeggen dat alles inherent perfect is precies zoals het is. De kracht van het nu is juist het allesverzengende vuur van verlangen, verlangen tot bevrijding.
RSS Feed
