Gisterenavond was de eerste keer. En ik heb er mateloos van genoten.
Althans, het was de eerste keer in twee jaar dat ik weer een beginnersavond begeleidde bij ZEN onder de Dom, en het was de eerste keer 'op de club' sinds m'n (blijkbaar tijdelijke) afscheid. En het was vet leuk. Nu snap ik pas waarom ze zeggen dat zen gelukkig maakt. Het is gewoon echt waar! Ik heb genoten vanaf het moment dat ik de drempel over stapte tot minstens een paar uur erna. En toen ben ik maar eens gaan slapen, dat moet soms ook tenslotte.
Dit is toch wel het mooiste om te doen, zen delen met mensen. Het was een heel diverse en heel gemotiveerde groep (van wie er ééntje al eens een intensieve vipassana-retraite had gedaan en een ander in Nepal of daar ergens had gemediteerd, dus hoezo beginners). Ik heb uitgelegd dat zen nergens goed voor is en dat je er niet gelukkig van wordt. Dat ging met zoveel plezier dat ik er van de weeromstuit per ongeluk heel gelukkig van werd. En ik vrees sommige deelnemers ook. Dat is niet de bedoeling, maar zie het maar eens te voorkomen. Het liep allemaal zo lekker dat het uitliep, de mensen van de geoefendengroep stonden al te dringen op de gang, die wilden ook graag weer aan de slag. Met excuses dus.
Nou lijkt het misschien een beetje reclame, zo van o, o, wat was het allemaal leuk en gezellig. Maar zo bedoel ik het niet. Meestal ben ik niet zo geëxalteerd, dus trouwe lezers trekken misschien hier en daar een wenkbrauwtje op. Maar wat is er mis met ongegeneerd blij zijn en genieten van iets dat je met hart en ziel doet? Ik kan echt niks verzinnen om het te relativeren (behalve dat het boeddhisme het bestaan van een ziel ontkent, dus dat de uitspraak in de vorige zin in die zin onzin is), anders had ik het vast allang gedaan, u kent mij langer dan vandaag. Maar vandaag even niet. Niet relativeren. Gewoon genieten. En gelukkig zijn, met zen.
Althans, het was de eerste keer in twee jaar dat ik weer een beginnersavond begeleidde bij ZEN onder de Dom, en het was de eerste keer 'op de club' sinds m'n (blijkbaar tijdelijke) afscheid. En het was vet leuk. Nu snap ik pas waarom ze zeggen dat zen gelukkig maakt. Het is gewoon echt waar! Ik heb genoten vanaf het moment dat ik de drempel over stapte tot minstens een paar uur erna. En toen ben ik maar eens gaan slapen, dat moet soms ook tenslotte.
Dit is toch wel het mooiste om te doen, zen delen met mensen. Het was een heel diverse en heel gemotiveerde groep (van wie er ééntje al eens een intensieve vipassana-retraite had gedaan en een ander in Nepal of daar ergens had gemediteerd, dus hoezo beginners). Ik heb uitgelegd dat zen nergens goed voor is en dat je er niet gelukkig van wordt. Dat ging met zoveel plezier dat ik er van de weeromstuit per ongeluk heel gelukkig van werd. En ik vrees sommige deelnemers ook. Dat is niet de bedoeling, maar zie het maar eens te voorkomen. Het liep allemaal zo lekker dat het uitliep, de mensen van de geoefendengroep stonden al te dringen op de gang, die wilden ook graag weer aan de slag. Met excuses dus.
Nou lijkt het misschien een beetje reclame, zo van o, o, wat was het allemaal leuk en gezellig. Maar zo bedoel ik het niet. Meestal ben ik niet zo geëxalteerd, dus trouwe lezers trekken misschien hier en daar een wenkbrauwtje op. Maar wat is er mis met ongegeneerd blij zijn en genieten van iets dat je met hart en ziel doet? Ik kan echt niks verzinnen om het te relativeren (behalve dat het boeddhisme het bestaan van een ziel ontkent, dus dat de uitspraak in de vorige zin in die zin onzin is), anders had ik het vast allang gedaan, u kent mij langer dan vandaag. Maar vandaag even niet. Niet relativeren. Gewoon genieten. En gelukkig zijn, met zen.
RSS Feed
